Ik werd vuurrood en wist even niet hoe verder te gaan..

Het is al een hele tijd geleden maar ik zal het nooit vergeten. Het was aan het einde van mijn eerste jaar van een opleiding die ik deed. We moesten verslag doen van wat we in het afgelopen studiejaar hadden geleerd.

Ik was behoorlijk zenuwachtig en ik had me grondig voorbereid. De hele presentatie had ik van a tot z uitgewerkt en opgeschreven.

Met bonzend hart begon ik. Ik had mijn aantekeningen bij de hand, zodat ik zeker wist dat ik niets zou vergeten. Ik ging er helemaal voor en deed er alles aan om rustig en competent overkomen (wil ik trouwens nog steeds 😉

Zorgvuldig werkte ik punt voor punt af. Mijn stem trilde wel wat, maar verder vond ik dat het best goed ging. Althans dat idee had ik totdat ik in de gaten kreeg dat een van mijn medestudenten onrustig zat te schuiven op haar stoel. Een ander zat in haar eigen aantekeningen te rommelen.

Ik werd daar nog onzekerder van dan ik al was en dacht dat het misschien het beste was om maar te vragen wat er aan de hand was.

‘Waarom doe je die aantekeningen niet gewoon even weg?’ zei mijn jaargenoot , ‘kun je niet wat meer vertellen over wat jij er zelf allemaal van vindt? Het is allemaal zo abstract.’

Ik schrok heel erg van haar opmerking, en wist even niet wat ik moest zeggen of doen. Ik werd vuurrood en ik voelde me uiterst ongemakkelijk. Toen besloot ik om er maar het beste van te maken en mijn aantekeningen opzij te leggen en te doen wat zij me voorstelde.

Alhoewel ik het doodeng vond, begon ik voor de vuist weg te vertellen over wat ik in het afgelopen jaar allemaal ontdekt en meegemaakt had (en dat was veel). Ik vertelde over mijn ups en downs en over van alles daartussen in.

Na een wat aarzelend begin, kwamen de woorden vanzelf en ik merkte dat de hele sfeer veranderde. Iedereen was er helemaal bij. Toen ik klaar was met mijn verhaal ontstond er een geanimeerde discussie.

Voor mij betekende deze presentatie een echt keerpunt. Ik realiseerde me dat ik mijn hang naar ‘vastigheid’ in de vorm van een strak uitgeschreven tekst mij niet hielp maar alleen maar blokkeerde. Dat ik mezelf verschool achter mijn mooie tekst.

Ik realiseerde me ik kon vertrouwen op mezelf en op mijn vermogen om vrijuit te spreken vanuit mijn hart en diepste binnenste.

Ik realiseerde me ook dat spreken voor een groep niet zoveel anders is dan een gewoon gesprek. Dat een presentatie net zo goed een uitwisseling is, die daar en op dat moment plaats vindt en dat het niet iets is dat achter je bureau ontstaat.

Inmiddels weet ik dat iedere spreker wel iets heeft waar hij of zij zich graag achter verschuilt.

Het kan een strak uit het hoofd geleerde tekst zijn, maar ook een dichtgetimmerde Powerpoint presentatie. Wat het ook is, het is eigenlijk altijd iets dat je kleiner houdt dan je bent. En is dat niet heel erg jammer?!

Zin in meer tips en inspiratie?  Vraag dan rechtsboven het gratis e-boekje Spreken zonder Stress aan.

Als bonus ontvang je om de week een nieuwe tip of tool om je te helpen om van al je presentaties een succes te maken!

Wil je praktisch aan de slag?

En ontdekken hoe je jezelf en je presentatie een vliegende start geeft?

Dan is de workshop Spreken zonder stress op 20 april misschien iets voor jou.

Je kunt hier meer over de workshop lezen.