Vanmorgen was ik bezig met het schrijven van een kaartje voor een vriendin en het lukte me maar niet de tekst er goed op te krijgen.
Bijna had ik het kaartje weggegooid, maar gelukkig wist ik mijzelf te stoppen!
Ik moest denken aan het Japanse ‘Wabi Sabi’, oftewel de kunst van ‘perfectie in het imperfecte’ te zien.
Denk aan een aardewerken kommetje met een barstje of een mooie doek met een weeffoutje erin. Juist ook die foutjes maken het tot een perfect ding.
Ik ben een grote fan van deze filosofie!
En niet alleen als het gaat over dingen als doeken en kommetjes, maar ook voor onszelf als spreker en performer.
Juist ook onze imperfecties en eigenaardigheden maken ons tot de bijzondere en unieke wezens die we allemaal zijn.
Hoe lastig dat soms ook is. We denken nu eenmaal maar al te snel dat we toch net even beter, professioneler of in ieder geval toch echt anders dan onze imperfecte zelf te moeten zijn..
Ik heb een kleine oefening voor je:
Kijk eens goed om je heen en laat je oog vallen op iets dat je niet echt ‘perfect’ kunt noemen:
Een scheur in het behang, een gek blad aan een plant, of een vreemde sproet op iemands gezicht.
Kijk er eens wat langer naar en zie wat dat met die ‘imperfectie’ doet..
Laat jezelf verassen!
En kijk nu ook zo eens naar jezelf.
Wat voor imperfecte eigenaardigheden zie jij dan?
Je gekke gevoel voor humor, je onhandigheid of ongebruikelijk scherpe blik misschien?
Zijn dat niet juist die dingen die jou interessant en bijzonder maken?
Ja toch?!
Zullen we die imperfecties dus maar niet langer meer proberen glad te strijken?
Maar ze juist koesteren als dat wat ons als sprekers en communicators mega-krachtig maakt?
Ik ben helemaal voor, ik hoop jij ook!
Hartelijke groet,
