Wat de kleine zeemeermin mij leerde over spreken in het openbaar..

10400208_1028985383826920_9134257288539441144_nIn sprookjes zit veel wijsheid verborgen.

Een van mijn lievelingssprookjes is dat van de kleine zeemeermin,

Als klein meisje heb ik het ik weet niet hoe vaak gelezen.

En elke keer weer moest ik vreselijk huilen:

Eerst haar mysterieuze leven onder water,

Dan de schipbreuk en het redden van de prins,

En dan haar verlangen een gewoon meisje te worden, graag met benen en zonder staart.

Zodat ze zou kunnen trouwen met de prins.

12745797_1028985390493586_1483975415015768774_nEn dan die vreselijk enge heks die haar tong afsnijdt

en voor haar een toverdrank maakt zodat zij inderdaad een gewoon meisje kan worden.

Met benen, jawel!

Maar zonder stem..

En hoe ze vervolgens gevonden wordt door de prins,

En zij hem niet kan zeggen dat zij degene is die hem redde van de verdrinkingsdood.

En hoe hij daardoor trouwt met een of andere mooie prinses.

En de kleine zeemeermin vervolgens sterft van verdriet en een ‘dochter van de lucht’ wordt.

Ik vond het allemaal hartverscheurend

En ik huilde steeds weer tranen met tuiten als ik het las.

Ik vroeg mij af hoe het zou zijn als iemand je tong afsneed en je helemaal niet meer kon spreken.

Hoe zou dat zijn en hoe zou dat voelen?

En dan stroomden de tranen me over de wangen.

‘Je hebt de mooiste stem van alle bewoners van de zeebodem, maar die stem zul je aan mij moeten geven. Het beste wat je bezit, wil ik hebben in ruil voor mijn kostbare toverdrank, sprak de gemene zeeheks.’

Uit de Kleine Zeemeermin van Hans Christiaan Andersen*

Ik leerde van alles van dit sprookje.

Over hoe je maar beter jezelf kunt blijven en het misschien niet zo handig is voor benen te kiezen als je een zeemeermin bent.

En ik realiseerde me hoe belangrijk het was een stem te hebben.

Want dan kon je zeggen wie je was en wat je wilde.

Want meisjes die zwijgen worden overgeslagen.

En sterven uiteindelijk van verdriet.

In ieder geval in sprookjes dan toch.. 😉

Jacqueline Hulleman (3)Geen wonder misschien dat ik nu, jaren later, vrouwen help om meer van zich te laten horen.

En hun stem te laten klinken als het erop aan komt.

En dan niet (alleen) om een prins te strikken 😉

Maar vooral ook voor al die andere momenten dat het erom spant.

Ik weet dat er veel vrouwen zijn die minder van zichzelf laten horen dan ze diep van binnen zouden willen.

Rode vlekken en gevoelens van onzekerheid zitten hen in de weg.

Ze houden zich klein en dempen hun stem.

Ze laten niet echt zien waar ze voor staan en wat ze er allemaal van vinden.

Zij houden hun talenten, hun ervaring, hun meningen verborgen, onder de hoed zogezegd.

Niet omdat hun tong is afgesneden, maar omdat ze bang zijn dat het niet goed genoeg is wat ze weten, wat ze kunnen, wat ze zijn..

Voor al die vrouwen is dit bericht.

Voor jou ook misschien?

Laat jij wel eens minder van jezelf zien en horen dan nodig is om in volle bloei te komen, in je werk, in je business, in je leven?

Ben je bang dat wie en wat jij bent niet goed genoeg is?

Dat je te dik, of te dun of te oninteressant of te saai bent?

En dat je pas van je kunt laten horen als je meer weet en die andere dingen ook hebt bijgesteld?

Dan wil ik je zeggen dat we ook jou, jouw stem en jouw verhaal nodig hebben.

Want niemand kan het zeggen zoals JIJ.

Gewoon zoals je nu bent. In al je kracht en kwetsbaarheid..

Want jouw stem is goud waard.

Gebruik hem! 🙂

Hartelijke groet,

Jacqueline Hulleman

* De mooie prenten bij dit blog zijn getekend door Janusz Grabianski

Scroll naar boven