Daar sta je dan..
Alle ogen zijn op jou gericht
Het woord is aan jou…!
Maar je hart bonst in je keel
Je handen zijn klam
Wat wilde je ook alweer zeggen??!
Het lijkt wel of je niet meer kunt nadenken
Was deze kwelling maar voorbij..
Er zijn maar weinig mensen die niet in min of meerdere mate te kampen hebben met dit soort gevoelens wanneer ze voor een groep moeten spreken.
Uit eigen ervaring ken ik ze zelf ook maar al te goed. Ik zal bijvoorbeeld nooit vergeten hoe ik ooit voor een imponerende groep architecten stond die ik -als kersvers educatief medewerkster- alles over de bouw van de Stopera moest vertellen. Op een gegeven moment raakte ik totaal van de kaart, ik voelde me afschuwelijk en kon geen woord meer uitbrengen.
Gelukkig nam een van de heren architecten -maar al te graag ;-)- het woord van me over en toen ik weer wat gekalmeerd was, wist ik de draad later weer min of meer op te pikken.
Ik heb daarna nog heel wat presentaties moeten geven en uiteraard ging het me na verloop van tijd steeds beter af. Maar echt plezier kreeg er pas in toen ik me iets heel belangrijks realiseerde:
Mijn uitgangspunt was helemaal verkeerd!
De angel van het spreken voor een groep zit hem voor een groot deel in het eenzame gevoel totaal afgesneden te zijn van de rest van de wereld. Dat gevoel kan buitengewoon verlammend werken, maar het is welbeschouwd gebaseerd op een groot misverstand:
Communiceren doe je immers niet alleen maar per definitie altijd mét anderen.
Het woord ‘communiceren’ betekent niet voor niets ‘delen met’..
Daar sta je dan:
Je ziet mensen die bereid zijn naar je te luisteren. Mensen met wie jij je boodschap kunt delen..
Je staat er niet alleen voor!
Deze simpele realisatie bleek het begin te zijn van een veel prettiger manier van communiceren. Als je het samen doet, sta je veel sterker! Deze gedachte was het begin van een heel andere, vrijere en meer ontspannen manier van spreken in het openbaar.
Het is de basis van de workshops en coaching die ik nu geef aan mensen die spreken in het openbaar geen pretje vinden. Mensen die vreselijk opzien tegen het geven van presentaties, of die het Spaans benauwd krijgen als ze zoiets al een ‘elevator pitch moeten geven. Of die merken dat ze dichtklappen tijdens netwerkgesprekken of andere gelegenheden waarbij ze zichzelf willen laten zien.
Altijd weer geldt dit basisprincipe: zodra je je realiseert dat ‘je er inderdaad niet alleen voorstaat’, verandert eigenlijk alles en merk je dat je veel beter in staat bent om jouw waardevolle boodschap over het voetlicht te brengen..
Wat houdt jou tegen?
Ik hoor het hieronder heel graag van je..
Gerelateerde artikelen