Een fascinerende presentatie. Wat is daarvoor nodig? Een goed doortimmerd betoog of toch ook nog iets anders?
Dit is wat ik daarover geleerd heb van een bijzondere tante van me en van een andere, werkelijk geweldige spreker..
Niemand kon zo mooi vertellen als mijn lievelingstante Yolanda.
Zodra ze bij ons op bezoek kwam, vlogen we naar haar toe om haar te vragen een verhaal te vertellen. We wachtten ongeduldig tot de koffie en taart eindelijk op was en zij bij ons kwam zitten.
Ik zat graag dichtbij haar, want ze rook altijd heerlijk.
Naar koffie en rozen.. Als we allemaal een plekje gevonden had, dan begon ze. Al luisterend verdwenen we in een andere wereld. Een wereld waar je wel voor altijd zou willen blijven..
Maar dan was het opeens afgelopen.
Tante Yolanda ging weer naar huis. ‘De volgende keer gaan we verder.’ beloofde ze. En reken maar dat we daar naar uitkeken.
Mijn tante Yolanda was een vertelster pur sang.
Haar verhalen leven nog altijd in me. Ze wist me mee te slepen en te betoveren. Ze inspireerde me om mijn eigen verhalen te gaan verzinnen en te vertellen. Mijn kleine zusje Irene was een dankbaar publiek. 😉
Maar toen ik jaren later voor mijn werk presentaties moest geven, was zij wel de laatste aan wie ik denken moest.
Ik was vooral bang dat ik niet uit mijn woorden zou kunnen komen of -nog erger- dat ik een black out zou krijgen. Meestal lukte het allemaal best wel, maar het bleef steeds weer opnieuw een hele uitdaging. Herkenbaar?
Totdat ik een keer een presentatie bijwoonde van een geweldige spreker.
Die gebeurtenis veranderde mijn hele perspectief op ‘spreken in het openbaar’. De spreker was de -inmiddels overleden- Walter Carrington, een ‘Senior Teacher’ in de Alexandertechniek. Hij hield een talk in een reusachtige congreszaal.
Daar stond hij dan, een oudere heer in driedelig grijs. Zijn talk ging over een -op het eerste oog althans- niet heel erg opwindend onderwerp. Hij sprak kalm en bedaard, maar er gebeurde iets heel bijzonders: ieder woord kwam precies aan waar het aan moest komen. In de hoofden en harten van zijn publiek.
De zaal was bomvol en iedereen hing aan zijn lippen.
Na afloop had ik het gevoel dat Mr. Carrington mij persoonlijk had toegesproken. En ik was niet de enige die dat gevoel had. Hij gaf ons allemaal het onvervalste ’tante Yolanda gevoel’.
Hoe kreeg hij dat voor elkaar?
Het geven van een presentatie in zo’n soort zakelijke setting lijkt niet veel te maken te hebben met wat een verhalen vertellende tante doet. Toch bewees Mr. Carrington dat die twee alles met elkaar te maken hebben.
Hij benaderde zijn publiek en zijn verhaal niet anders dan mijn tante dat deed.
- Hij maakte zich geen zorgen over zichzelf maar was er gewoon voor ons.
- Hij nam ons als het ware bij de hand en leidde ons stap voor stap door zijn verhaal.
- Hij gaf zijn verhaal alle ruimte om zich daar ter plekke te ontspinnen.
Precies wat mijn tante ook deed..
Wat betekent dat voor jouw presentatie?
- Ieder publiek -groot en klein- bestaat uit mensen die diep in hun hart verlangen naar de betovering die uitgaat van een spreker die hen stap voor stap meeneemt in een verhaal.
- Herinner jezelf daaraan als je weer een presentatie gaat geven..
- Ga terug naar de basis. Je hebt vast ook wel eens een verhaaltje vertelt aan een kind. En als je het nog nooit gedaan hebt, stel het je dan voor. Hoe doe je dat? Is het moeilijk? Heb je er plezier in?
- Neem dat gevoel mee naar je eerstvolgende presentatie en zie wat er gebeurt. Met jou en met je publiek..
Zo zul je ieder publiek weten te boeien. Probeer het maar!
Wil je nog meer lezen?