Dit keer wil ik iets met je delen dat mij -een aantal jaar geleden- op een congres overkwam. Ik ben benieuwd of je iets in mijn verhaal herkent!
Een overvol programma,
geeuwende mensen,
geschuif van stoelen,
knorrende magen..
Men was duidelijk aan een pauze toe!
Maar eerst moest IK nog..
Ik zou –als laatste die ochtend- een presentatie geven over de Alexandertechniek.
Maar was dit wel een goed moment daarvoor?!
Ik sloop naar degene die deze dag organiseerde. En fluisterde:
‘Het ochtendprogramma is al erg uitgelopen. Zullen we anders mijn presentatie maar laten zitten? Dan kan iedereen nu lekker even gaan lunchen en zijn we straks allemaal weer fris.’
‘Nee, dat hoeft niet,’ antwoordde ze, ‘maar misschien kan je hem inderdaad wel wat inkorten?’
‘Prima’ zei ik, ‘ik houd het zo kort mogelijk.’
Ik zocht mijn plaatsje weer op en wachtte op mijn beurt.
De afspraak was dat ik een presentatie van 20 minuten zou houden, maar ik kon mijn verhaal makkelijk terugbrengen tot een minuut of 10.
Daar zat ik dan, ik voelde me de redelijkheid zelve..
Opeens tikte iemand me op de schouder.
Het was een mij onbekende vrouw. Ze ging naast me zitten.
‘Ben jij Jacqueline Hulleman?’ fluisterde ze. Ik knikte.
‘Jij zou toch iets vertellen over de Alexandertechniek?’
‘Ja, inderdaad..’
‘Klopt het dat je je presentatie hebt ingekort?’
‘Ja..’
‘Wat jammer! Ik ben speciaal hier naartoe gekomen omdat ik zo nieuwsgierig was en eindelijk iets meer wilde horen over die Alexandertechniek! En ik weet zeker dat ik niet de enige ben! Kun je niet gewoon toch die presentatie helemaal geven?’
Ik was even stil. Perplex. En ook ontzettend blij met deze woorden.
Natuurlijk kon ik mijn presentatie in zijn geheel geven!
Graag zelfs..
Maar voor de zoveelste keer was ik weer in mijn oude gewoonte geglipt.
Die van mijzelf veel te ‘bescheiden’ opstellen,
En –omdat ik het toch altijd weer spannend vind- ieder excuus aangrijpen om mijn verhaal maar vooral NIET (of voor de helft) te hoeven doen.
Ik realiseerde me opeens dat ik daarmee niet alleen mijzelf tekort deed
Maar ook de mensen die waren gekomen om nieuwe dingen te horen.
Ik had toch iets te vertellen dat interessant en waardevol was?
Dat mocht ik hen inderdaad niet zomaar ontzeggen!
Je begrijpt het al..
Ik heb mijn presentatie alsnog in zijn geheel gegeven.
En na afloop kwamen mensen enthousiast naar me toe, nieuwsgierig en vol vragen.
En ook tijdens de lunch 😉 heb ik nog met een paar mensen lekker kunnen doorkletsen.
Wat was ik blij dat die ongeruste dame naar me toe was gekomen.
Zij had me eindelijk voor eens en altijd wakker geschud!
Want zoals ze dat in het Engels zo mooi zeggen:
Sharing is Caring..
Jacqueline’s Spreektip
- Ben jij ook geneigd om jezelf het liefst een beetje op de achtergrond te houden?
- Niet (of nauwelijks 😉 het woord te nemen als daarvoor een kans is?
- Jezelf kleiner te maken dan je bent?
- Zowel letterlijk (in je houding en lichaamstaal) als figuurlijk (in wat je zegt en doet)?
- Wees dan altijd alert als je weer eens een kans om van je te laten horen laat liggen.
- Stop even en ga bij jezelf na:
- Kloppen je motieven wel?
- Of is het toch weer je onzekerheid die je doet zwijgen?!
- Als dat zo is, wees moedig, verander je angst in lef en spreek!
PS.
Wil je je presentaties een fijne ontspannen basis geven?
Dan is de workshop Spreken zonder Stress misschien iets voor jou. Je kunt er HIER meer over lezen..
Zin in meer tips en inspiratie? Vraag dan rechtsboven het gratis e-boekje Spreken zonder Stress aan.
Als bonus ontvang je om de week een nieuwe tip of tool om je te helpen om van al je presentaties een succes te maken!