“Ik ga nog liever onverdoofd naar de kaakchirurg”, vertrouwde iemand me eens toe, toen we hadden over spreken voor groepen.
En ik hoor vaker mensen dat soort dingen zeggen.
Wat maakt spreken in het openbaar toch zo beangstigend?
Een interessante vraag natuurlijk..
Wat denk jij?
Ik denk dat het -ondermeer- hiermee te maken heeft:
Wij mensen zijn echte sociale wezens.
We voelen ons het veiligst in een groep.
En evolutionair gesproken is dat ook heel goed te begrijpen.
Op het eentje in de wildernis redden we het niet.
Afgewezen worden door een groep was letterlijk levensgevaarlijk.
En dat voelen we nog steeds..
Als we vóór een groep gaan staan, voelt dat opeens kwetsbaar en eenzaam.
We staan apart van de groep.
We voelen ons beoordeeld en de angst om afgewezen te worden komt vaak keihard opzetten.
Spreekstress slaat toe!
Maar klopt die interpretatie van de situatie wel?
Voor mij persoonlijk veranderde er al heel veel toen ik me realiseerde wat de echte betekenis van ‘communiceren’ is.
‘Communiceren’ betekent ‘delen met’.
En dat heeft natuurlijk helemaal niets te maken met eenzaamheid en isolatie.
Je gaat dan wel voor die groep staan, maar dat wil helemaal niet zeggen dat je niet ook onderdeel van die groep bent.
Dat inzicht alleen al haalde voor mijzelf de angel uit de hele situatie.
Je bent samen om iets met elkaar te delen. En wat is er mooier dan dat?
VRAAG om aan jezelf te stellen:
Hoe kijk jij tegen spreken voor een groep aan?
Voel je je nog onderdeel van de groep of isoleer je je?
En hoe zou het voor je zijn als je jezelf nog steeds als deel van de groep zou zien?
Door je perspectief te veranderen, kan er onverwacht veel méér veranderen.
Ik hoop voor jou ook! 🙂
Hartelijke groet,
Meer lezen? Dat kan..
Spreekangst wat is het en hoe los je het op?